Przejdź do głównej zawartości

Hel. Powyżej oczekiwań.








Na Helu przywitał nas deszcz i porywisty wiatr, ale zaraz później się wypogodziło. Kolejne dni były i są słoneczne, a temperatura idealna.

Wypożyczyliśmy dwa rowery i codziennie pokonujemy nimi ponad 30 kilometrów, rewelacyjnie rozplanowanymi ścieżkami rowerowymi. Najszersza biegnie wzdłuż całego Półwyspu Helskiego, równolegle do ulicy, ale w lesie. Inne rozgałęziają się tak, żeby móc dotrzeć do ciekawych miejsc historycznych (militarnych) i na plażę.

Piasek jest miękki i czysty, a plaże do wyboru: z ludźmi i wakacyjnym hałasem (w Chałupach, Jastarni, Juracie) lub prawie bezludne (na Helu i pomiędzy miejscowościami). Lasy zdrowe, pełne jagód i grzybów, można się tam położyć na miękkim mchu i patrzeć w błękitne niebo.

Mieszkamy na Helu. Miasteczko jest idealne. Mnóstwo kawiarni, restauracji i wakacyjnych atrakcji, z których najlepsza to knajpa Hello, w której codziennie odbywają się koncerty. Wczoraj wysłuchaliśmy jakiegoś początkowego piosenkarza, którego śpiew, po trzeciej karafce wina, zaczął nam się podobać do tego stopnia, że zaczęliśmy nucić, a potem śpiewać razem z nim.

Apartament dobry, z widokiem na miasto i dalej, na zatokę. Z czwartego piętra widok jest zjawiskowy, bo tu wszystko raczej jest niskie. Mewy biegają po dachu i drą się tak, że muszę używać zatyczek (no i Marcin jest chrapiący).

Pracuję umiarkowanie, trzy godziny wieczorem, więc całe dnie mam dla nas i później pełne zabawy wieczory. Nie spodziewałem się, że Hel tak pozytywnie mnie zaskoczy.



Popularne posty z tego bloga

Patong. Trudny dzień.

Od rana próbuję poskładać się emocjonalnie. Trzy miesiące temu zacząłem własną terapię wychodzenia z traum i krzywd, jakich doświadczyłem w dzieciństwie. Ma to pośredni związek z moimi kolejnymi studiami (psychoterapia) i książką, nad którą pracuję (sprawdzam teorię w praktyce). Bezpośrednio zaś jest związane z moimi rodzicami, rodziną i różnego rodzaju zdarzeniami z dzieciństwa. Ostatnio przerabiałem nieobecność ojca w swoim życiu. No i właśnie... Rano zadzwoniła mama. Powiedziała to, co miałem w snach i co ciągnęło się za mną, jak cień - niemożliwe do odczepienia. Przyszły wyniki ojca, między innymi tomografii, którą miał wczoraj. Nie ma już dla niego żadnej nadziei. Rak jest w takim stadium i w tak wielu miejscach, że żadne leczenie nie miałoby sensu. Teraz zaatakował mózg i szybko się rozprzestrzenia. Guzy na móżdżku pozbawią go wzroku i niedługo później uniemożliwią swobodne poruszanie się. Niestety wiem jak takie rzeczy wyglądają, jak postępują i jak długo trwają. Dlaczego jestem...
Czytaj dalej »

Pogrzeb ojca

Pogrzeb ojca miał miejsce w sobotę, ostatniego dnia listopada. Urnę z prochami dostarczono przed południem do kościoła „na górkach”, miejscu, w którym w dzieciństwie bawiłem się z rówieśnikami. To były piękne, zielone tereny, które niestety zostały przekształcone i zniszczone przez kościół, który wzniósł ogromną bryłę świątyni. Brat oraz bratowa mamy przyjechali z Katowic i wraz z Michałem, moim bratem, udali się na ceremonię. Przybyła niemal cała rodzina, w tym także osoby, których obecności się nie spodziewano. Ceremonia rozpoczęła się od piosenki „My Way”, zaśpiewanej przez przyjaciela taty, a następnie wystąpił zaprzyjaźniony chór, którego głosy podobno „rozsadzały fundamenty”. Cała ceremonia trwała nieco mniej niż godzinę. Po jej zakończeniu wszyscy udali się na cmentarz, gdzie panował spory chaos – liczba samochodów znacznie przewyższała liczbę miejsc parkingowych. Ostatecznie wszyscy zebrali się nad grobem, w którym spoczywają rodzice mamy: dziadek Jasiu i babcia Irena. To właśn...
Czytaj dalej »

Trójmiasto. Piątek 13-tego.

  Trochę ostatnio za dużo jadłem. Wakacje są fajne, gdy człowiek nie ma ograniczeń, ale nabiera się ciała. Jestem za stary, żeby się katować. Liposukcja laserowa zmniejszyła obwód w pasie i przywróciła ustawienia fabryczne. Poza tym, miałem przygody. Ponieważ jadę do Wrocławia (o tym za chwilę), a potem do Ustronia (o tym za dwie chwile), wyszedłem z domu z wielką walizką i plecakiem.  W Gdańsku skorzystałem z automatycznej przechowalni. Wszystko włożyłem do skrzynki, przeczytałem regulamin, zapłaciłem i zamknąłem na kluczyk, który włożyłem do portfela (wszystko w tej właśnie kolejności).  Po zabiegu, zaraz przed przyjazdem pociągu, włożyłem kluczyk, zamek zrobił "klik" i drzwiczki się otworzyły. W środku niczego nie było. Ani wielkiej walizki, ani laptopa z całym moim dorobkiem i danymi z firmy, ani innych ważnych rzeczy. Ktoś wziął wszystko. Świat się zatrzymał. W takich sytuacjach nigdy się nie denerwuję, tylko działam. Rozejrzałem się i stwierdziłem, że jest kamera, p...
Czytaj dalej »