Przejdź do głównej zawartości

Wrocław. Praca i Gay Pride po godzinach.











Po Londynie były warsztaty w Warszawie, mnóstwo pracy i trochę szaleństw w starej Ramonie. Potem Gdynia i dwie zarwane noce w Klubokawiarni (mój ulubiony gdyński klub). Za dnia przygotowywałem się do kolejnych szkoleń i leżąc na podłodze rysowałem flamastrami ryciny z opisem rzecz jasna. 

Marcina wysłałem na badania, bo zdecydowałem, że musimy zrobić kolonoskopię. Teraz czekamy na wyniki, bo znaleziono kilka polipów i wysłano do badania (standardowa procedura). No i pojechaliśmy do Wrocławia. Tu znów odbyło się szkolenie, a po nim polecieliśmy na paradę, a w zasadzie after party po niej. Początkowo było drętwo i przez pierwszych pięć kolejek obserwowaliśmy jak młode osóbki grają w bingo. Rozkręciło się dopiero po dziewiątej wieczorem. Zaczęły się żenujące występy początkujących performerów płci wielu, z głębokimi rozkrokami i zaburzeniami koordynacji ruchowej. W zasadzie był to konkurs i wybrał go chłopiec z długim nosem, fryzjer wrocławski, który wyginał ciało śmiało, rozbierając się przy tym ku uciesze publiczności. 

Marcin wrócił do hotelu koło północy, a ja poszedłem bawić się dalej. Niestety moje nienasycenie nie mija z wiekiem. Poza tym zamiast podwójnych whisky zacząłem zamawiać poczwórne i parkiet był mój. Powrót do pokoju nie miał większego sensu, ponieważ nasze okna wychodziły na ulicę z dyskotekami, gdzie bawiono się hucznie do siódmej rano, a wtedy musiałem wstawać. No i wstałem, wziąłem prysznic, Marcin poszedł przygotować sale szkoleniową, a ja siebie. Szkolenie przeprowadziłem z pełną werwą.

A teraz jedziemy do Gryfowa Śląskiego (przez Jelenią Górę), skąd zabiorą nas w góry Izerskie właściciele pensjonatu, w którym będziemy spać. Od jutra zaczynamy inicjacje i modły buddyjskie tamże.

Popularne posty z tego bloga

Patong. Trudny dzień.

Od rana próbuję poskładać się emocjonalnie. Trzy miesiące temu zacząłem własną terapię wychodzenia z traum i krzywd, jakich doświadczyłem w dzieciństwie. Ma to pośredni związek z moimi kolejnymi studiami (psychoterapia) i książką, nad którą pracuję (sprawdzam teorię w praktyce). Bezpośrednio zaś jest związane z moimi rodzicami, rodziną i różnego rodzaju zdarzeniami z dzieciństwa. Ostatnio przerabiałem nieobecność ojca w swoim życiu. No i właśnie... Rano zadzwoniła mama. Powiedziała to, co miałem w snach i co ciągnęło się za mną, jak cień - niemożliwe do odczepienia. Przyszły wyniki ojca, między innymi tomografii, którą miał wczoraj. Nie ma już dla niego żadnej nadziei. Rak jest w takim stadium i w tak wielu miejscach, że żadne leczenie nie miałoby sensu. Teraz zaatakował mózg i szybko się rozprzestrzenia. Guzy na móżdżku pozbawią go wzroku i niedługo później uniemożliwią swobodne poruszanie się. Niestety wiem jak takie rzeczy wyglądają, jak postępują i jak długo trwają. Dlaczego jestem...

A dzisiaj nie o nas.

Z cyklu "muszę, bo się uduszę".  Prawie nigdy nie wyrażam poglądów politycznych, ale dzisiaj to zrobię, bo męczy mnie "jedyna i słuszna" narracja ciasnych umysłowo, smutnych ludzi, którzy w życiu prywatnym dorobili się nieudanych rodzin, traum i depresji. Zastanawiam się, czy są zwyczajnie tępi i pozbawieni empatii, czy mszczą się na innych za własny ból dupy? Emigracja Spójrzmy na Londyn. Setki tysięcy ludzi wyszło na ulice, bo mają dość pieprzonej różnorodności : emigrantów, którzy żyją z zasiłków i tych, którzy latają z maczetami po ulicach. I jeszcze jednego mają dość - kneblowania! Bo w obecnych czasach "słodkiej poprawności językowej"  nie wolno powiedzieć, że czarny zabił, napadł, albo dokonał przestępstwa. W UK nie upublicznia się rasy przestępców. Ale ludzie mają oczy. Na Tootingu gdzie mieszkałem przez dekadę, w każdym tygodniu ktoś kogoś mordował. I nigdy, przez te wszystkie lata nie była to biała osoba. Brytyjczycy przegłosowali wyjście z Unii...

Pogrzeb ojca

Pogrzeb ojca miał miejsce w sobotę, ostatniego dnia listopada. Urnę z prochami dostarczono przed południem do kościoła „na górkach”, miejscu, w którym w dzieciństwie bawiłem się z rówieśnikami. To były piękne, zielone tereny, które niestety zostały przekształcone i zniszczone przez kościół, który wzniósł ogromną bryłę świątyni. Brat oraz bratowa mamy przyjechali z Katowic i wraz z Michałem, moim bratem, udali się na ceremonię. Przybyła niemal cała rodzina, w tym także osoby, których obecności się nie spodziewano. Ceremonia rozpoczęła się od piosenki „My Way”, zaśpiewanej przez przyjaciela taty, a następnie wystąpił zaprzyjaźniony chór, którego głosy podobno „rozsadzały fundamenty”. Cała ceremonia trwała nieco mniej niż godzinę. Po jej zakończeniu wszyscy udali się na cmentarz, gdzie panował spory chaos – liczba samochodów znacznie przewyższała liczbę miejsc parkingowych. Ostatecznie wszyscy zebrali się nad grobem, w którym spoczywają rodzice mamy: dziadek Jasiu i babcia Irena. To właśn...