Przejdź do głównej zawartości

Gdynia. Marzec w lipcu.

Pogoda jest straszna! Nie znoszę narzekać, ale robię to, jeśli mi coś nie pasuje. A gorzej lipcu być nie może. Mgła, przez cały dzień. Mżawka przez cały czas a co jakiś czas, przejściowa ulewa. Wilgoć nie pozwalająca wyschnąć praniu. Wiatr utrudniający trzymanie parasolki. Temperatura 15°C. Błoto i chlapa.

Poszedłem na spacer, nad morze. Woda i niebo zlały się w całość, widoczność spadła do kilku kroków a zupa morsko-deszczowa wchodziła do oczu i płuc. Natychmiast organizm uruchomił śluz. Wspaniale! Wróciłem na pieszo przez las (bo mieszkamy wśród drzew). Zrobiłem zakupy.

Marcin w tym czasie odebrał przesyłkę z Nepalu z misami tybetańskimi dla moich kursantek. Sprawdziłem każdą i ułożyłem w wiele zestawów. Napisałem że już są i czekam na przelewy. Wyślę dopiero po zaksięgowaniu. Oryginalne misy są stare, mają od kilkudziesięciu do kilkuset lat. Każda z nich ma niezwykle głęboki dźwięk, który głęboko uspokaja. Terapia misami pomaga zrelaksować ciało, zasnąć, wypocząć i zniwelować wewnętrzne napięcie. Efekty są natychmiastowe i nie trzeba niczego tłumaczyć, bo każdy zauważa zmiany zaraz po sesji.

Wieczorem zrobiliśmy sobie kolację w domu. Nietypową: kurczak duszony, kaszanka i bób (zamiast ryżu lub ziemniaków). Do tego butelka dobrego, francuskiego wina. Jedliśmy oglądając "Polacy za granicą". Obaj lubimy ten program. Wczoraj odwiedzano rodaków w Tokyo, a w drugim odcinku w Seulu. Dopiero prawie z tamtąd przyjechaliśmy i miło było oglądać.

Wieczorem poszliśmy do Klubokawiarni. Było raczej tłoczno. Poznaliśmy dwóch Serbów. Jeden mieszka i pracuje w Gdyni, a drugi jest z Berlina i przyjechał w odwiedziny. Ten drugi bardzo mnie rwał i ciągle chciał przekonać do otwartych relacji. Zachęcał abyśmy poszli z nimi bawić się dalej (o 1 w nocy) i pytał czy nie wiemy, gdzie kupuje się narkotyki, bo chciał bardziej poczuć gdyńskie wibracje. Na końcu wymienił się ze mną kontaktem i zaprosił do Berlina, bo niedługo będzie tam słynna, berlińska parada miłości.


Popularne posty z tego bloga

Patong. Trudny dzień.

Od rana próbuję poskładać się emocjonalnie. Trzy miesiące temu zacząłem własną terapię wychodzenia z traum i krzywd, jakich doświadczyłem w dzieciństwie. Ma to pośredni związek z moimi kolejnymi studiami (psychoterapia) i książką, nad którą pracuję (sprawdzam teorię w praktyce). Bezpośrednio zaś jest związane z moimi rodzicami, rodziną i różnego rodzaju zdarzeniami z dzieciństwa. Ostatnio przerabiałem nieobecność ojca w swoim życiu. No i właśnie... Rano zadzwoniła mama. Powiedziała to, co miałem w snach i co ciągnęło się za mną, jak cień - niemożliwe do odczepienia. Przyszły wyniki ojca, między innymi tomografii, którą miał wczoraj. Nie ma już dla niego żadnej nadziei. Rak jest w takim stadium i w tak wielu miejscach, że żadne leczenie nie miałoby sensu. Teraz zaatakował mózg i szybko się rozprzestrzenia. Guzy na móżdżku pozbawią go wzroku i niedługo później uniemożliwią swobodne poruszanie się. Niestety wiem jak takie rzeczy wyglądają, jak postępują i jak długo trwają. Dlaczego jestem...

Pogrzeb ojca

Pogrzeb ojca miał miejsce w sobotę, ostatniego dnia listopada. Urnę z prochami dostarczono przed południem do kościoła „na górkach”, miejscu, w którym w dzieciństwie bawiłem się z rówieśnikami. To były piękne, zielone tereny, które niestety zostały przekształcone i zniszczone przez kościół, który wzniósł ogromną bryłę świątyni. Brat oraz bratowa mamy przyjechali z Katowic i wraz z Michałem, moim bratem, udali się na ceremonię. Przybyła niemal cała rodzina, w tym także osoby, których obecności się nie spodziewano. Ceremonia rozpoczęła się od piosenki „My Way”, zaśpiewanej przez przyjaciela taty, a następnie wystąpił zaprzyjaźniony chór, którego głosy podobno „rozsadzały fundamenty”. Cała ceremonia trwała nieco mniej niż godzinę. Po jej zakończeniu wszyscy udali się na cmentarz, gdzie panował spory chaos – liczba samochodów znacznie przewyższała liczbę miejsc parkingowych. Ostatecznie wszyscy zebrali się nad grobem, w którym spoczywają rodzice mamy: dziadek Jasiu i babcia Irena. To właśn...

Trójmiasto. Piątek 13-tego.

  Trochę ostatnio za dużo jadłem. Wakacje są fajne, gdy człowiek nie ma ograniczeń, ale nabiera się ciała. Jestem za stary, żeby się katować. Liposukcja laserowa zmniejszyła obwód w pasie i przywróciła ustawienia fabryczne. Poza tym, miałem przygody. Ponieważ jadę do Wrocławia (o tym za chwilę), a potem do Ustronia (o tym za dwie chwile), wyszedłem z domu z wielką walizką i plecakiem.  W Gdańsku skorzystałem z automatycznej przechowalni. Wszystko włożyłem do skrzynki, przeczytałem regulamin, zapłaciłem i zamknąłem na kluczyk, który włożyłem do portfela (wszystko w tej właśnie kolejności).  Po zabiegu, zaraz przed przyjazdem pociągu, włożyłem kluczyk, zamek zrobił "klik" i drzwiczki się otworzyły. W środku niczego nie było. Ani wielkiej walizki, ani laptopa z całym moim dorobkiem i danymi z firmy, ani innych ważnych rzeczy. Ktoś wziął wszystko. Świat się zatrzymał. W takich sytuacjach nigdy się nie denerwuję, tylko działam. Rozejrzałem się i stwierdziłem, że jest kamera, p...