Przejdź do głównej zawartości

Gdynia. Impreza.

Ola i Krzysiek wjechali na parking i wsadzili nas do swojej Toyoty RAV4. Fajne, wygodne autko. Pojechaliśmy do Karczmy pod Strzechą, nad jeziorem Kielno, gdzie zjedliśmy wczesną kolację. Jedzenie było takie sobie, ani złe, ani dobre, choć ładnie podane.

Po kolacji podjechaliśmy do ich pełnych dzieci chałupy. Najstarszy syn otrzymał już dowód osobisty, a dzieci, które raczkowały (przy naszej ostatniej wizycie), zdążyły iść do szkoły. W domu wypiliśmy niecałą butelkę wódki, zjedliśmy ciasto bananowe, dwa rodzaje kiełbasy i ogórki kiszone domowej produkcji. Wszystko wydarzało się szybko, pomiędzy przyjazdem, zwiedzeniem ukończonego domu i oczekiwaniem na Ubera. 

Kierowca przyjechał po 24 minutach i zawiózł nas do centrum Gdyni. Poszliśmy do Ubogiej Krewnej na dwie szklaneczki wódki i gdy czas był odpowiedni, zaprosiliśmy znajomych do Klubokawiarni, gdzie tradycyjnie umoczyliśmy mordy i popełnialiśmy pijackie faux pas. Nie miewam kaców moralnych, nauczyłem się nie wchodzić w takie klimaty, ale chyba powinienem mniej się otwierać. No nic. Ola nie jest już moją uczennicą, więc luz.

Było super. Potrzebuję takich wieczorów. Zupełnie rozrywkowych, bez umiaru, z ogromną dawką utraty samokontroli. Czasami tak trzeba (przynajmniej ja tego potrzebuję).

Popularne posty z tego bloga

Patong. Trudny dzień.

Od rana próbuję poskładać się emocjonalnie. Trzy miesiące temu zacząłem własną terapię wychodzenia z traum i krzywd, jakich doświadczyłem w dzieciństwie. Ma to pośredni związek z moimi kolejnymi studiami (psychoterapia) i książką, nad którą pracuję (sprawdzam teorię w praktyce). Bezpośrednio zaś jest związane z moimi rodzicami, rodziną i różnego rodzaju zdarzeniami z dzieciństwa. Ostatnio przerabiałem nieobecność ojca w swoim życiu. No i właśnie... Rano zadzwoniła mama. Powiedziała to, co miałem w snach i co ciągnęło się za mną, jak cień - niemożliwe do odczepienia. Przyszły wyniki ojca, między innymi tomografii, którą miał wczoraj. Nie ma już dla niego żadnej nadziei. Rak jest w takim stadium i w tak wielu miejscach, że żadne leczenie nie miałoby sensu. Teraz zaatakował mózg i szybko się rozprzestrzenia. Guzy na móżdżku pozbawią go wzroku i niedługo później uniemożliwią swobodne poruszanie się. Niestety wiem jak takie rzeczy wyglądają, jak postępują i jak długo trwają. Dlaczego jestem...
Czytaj dalej »

Pogrzeb ojca

Pogrzeb ojca miał miejsce w sobotę, ostatniego dnia listopada. Urnę z prochami dostarczono przed południem do kościoła „na górkach”, miejscu, w którym w dzieciństwie bawiłem się z rówieśnikami. To były piękne, zielone tereny, które niestety zostały przekształcone i zniszczone przez kościół, który wzniósł ogromną bryłę świątyni. Brat oraz bratowa mamy przyjechali z Katowic i wraz z Michałem, moim bratem, udali się na ceremonię. Przybyła niemal cała rodzina, w tym także osoby, których obecności się nie spodziewano. Ceremonia rozpoczęła się od piosenki „My Way”, zaśpiewanej przez przyjaciela taty, a następnie wystąpił zaprzyjaźniony chór, którego głosy podobno „rozsadzały fundamenty”. Cała ceremonia trwała nieco mniej niż godzinę. Po jej zakończeniu wszyscy udali się na cmentarz, gdzie panował spory chaos – liczba samochodów znacznie przewyższała liczbę miejsc parkingowych. Ostatecznie wszyscy zebrali się nad grobem, w którym spoczywają rodzice mamy: dziadek Jasiu i babcia Irena. To właśn...
Czytaj dalej »

A dzisiaj nie o nas.

Z cyklu "muszę, bo się uduszę".  Prawie nigdy nie wyrażam poglądów politycznych, ale dzisiaj to zrobię, bo męczy mnie "jedyna i słuszna" narracja ciasnych umysłowo, smutnych ludzi, którzy w życiu prywatnym dorobili się nieudanych rodzin, traum i depresji. Zastanawiam się, czy są zwyczajnie tępi i pozbawieni empatii, czy mszczą się na innych za własny ból dupy? Emigracja Spójrzmy na Londyn. Setki tysięcy ludzi wyszło na ulice, bo mają dość pieprzonej różnorodności : emigrantów, którzy żyją z zasiłków i tych, którzy latają z maczetami po ulicach. I jeszcze jednego mają dość - kneblowania! Bo w obecnych czasach "słodkiej poprawności językowej"  nie wolno powiedzieć, że czarny zabił, napadł, albo dokonał przestępstwa. W UK nie upublicznia się rasy przestępców. Ale ludzie mają oczy. Na Tootingu gdzie mieszkałem przez dekadę, w każdym tygodniu ktoś kogoś mordował. I nigdy, przez te wszystkie lata nie była to biała osoba. Brytyjczycy przegłosowali wyjście z Unii...
Czytaj dalej »