Przejdź do głównej zawartości

Gdynia. Pośpiech.

Gdynia. Widok z gabinetu stomatologicznego.


Wczoraj dojechaliśmy na czas. Pociąg był wypełniony po brzegi, nie wiem dlaczego sprzedają bilety bez gwarancji miejsca siedzącego? Osoby z ktorymi współdzieliliśmy podróż, kaszlały i kichały, jakby wszystkie jechały na kwarantannę lub jakby ktoś rozpylił drażniący gaz w powietrzu.

W drodze obejrzałem połowę serialu (4 odcinki) Wayward, całkiem niezły thriller, sam raz na dłuższą podróż. W międzyczasie opychalismy się: śliwkami, gruszkami i truskawkami, kanapkami, ciasteczkami i w końcu kabanoskami, na których straciłem plombę. Szlag mnie prawie trafił, bo wypełnienie miało niecały rok. Od razu umówiłem się na wizytę do dentysty. Potem pomyślałem, że może dobrze się stało, bo lepiej teraz, niż za tydzień (w czwartek przeprowadzamy się na stałe, do Hiszpanii). 

Wstaliśmy dość wcześnie. Pogoda była znośna. Poszliśmy do zaprzyjaźnionej kawiarni na śniadanie i przede wszystkim odebrać Shilajit, który w końcu dotarł z Nepalu. Marcin zajął się rozpakowywaniem i sprzątaniem domu, ja pojechałem do dentystki. 

Art z poczekalni

Wyrafinowana przychodnia z widokiem na marinę, w centrum Gdyni, oferuje wszystko dla milionerów. Zorientowałem się po położeniu, wystroju i uśmiechach recepcjonistek. Do ankiety, którą musiałem wypełnić, dostałem bezalkoholowe Proseco w długim kieliszki, a następnie byłem tradycyjnie zabawiamy rozmową. Dentystka również była przeurocza i stwierdziła, że plombę wstawi, ale jeszcze rzuci okiem na innego zęba. Ja powiedziała, tak zrobiła i w rezultacie uleczono mi dwa, zamiast jednego ząbka.

Po wszystkim poszedłem na Ramena, bo do wieczora mam jeść miękkie potrawy. Popołudnie będzie wypełnione wysyłkami i pakowanie kolejnych przesyłek dla cudownych klientów i klientek (⁠ʘ⁠ᴗ⁠ʘ⁠✿⁠)




Popularne posty z tego bloga

Patong. Trudny dzień.

Od rana próbuję poskładać się emocjonalnie. Trzy miesiące temu zacząłem własną terapię wychodzenia z traum i krzywd, jakich doświadczyłem w dzieciństwie. Ma to pośredni związek z moimi kolejnymi studiami (psychoterapia) i książką, nad którą pracuję (sprawdzam teorię w praktyce). Bezpośrednio zaś jest związane z moimi rodzicami, rodziną i różnego rodzaju zdarzeniami z dzieciństwa. Ostatnio przerabiałem nieobecność ojca w swoim życiu. No i właśnie... Rano zadzwoniła mama. Powiedziała to, co miałem w snach i co ciągnęło się za mną, jak cień - niemożliwe do odczepienia. Przyszły wyniki ojca, między innymi tomografii, którą miał wczoraj. Nie ma już dla niego żadnej nadziei. Rak jest w takim stadium i w tak wielu miejscach, że żadne leczenie nie miałoby sensu. Teraz zaatakował mózg i szybko się rozprzestrzenia. Guzy na móżdżku pozbawią go wzroku i niedługo później uniemożliwią swobodne poruszanie się. Niestety wiem jak takie rzeczy wyglądają, jak postępują i jak długo trwają. Dlaczego jestem...
Czytaj dalej »

A dzisiaj nie o nas.

Z cyklu "muszę, bo się uduszę".  Prawie nigdy nie wyrażam poglądów politycznych, ale dzisiaj to zrobię, bo męczy mnie "jedyna i słuszna" narracja ciasnych umysłowo, smutnych ludzi, którzy w życiu prywatnym dorobili się nieudanych rodzin, traum i depresji. Zastanawiam się, czy są zwyczajnie tępi i pozbawieni empatii, czy mszczą się na innych za własny ból dupy? Emigracja Spójrzmy na Londyn. Setki tysięcy ludzi wyszło na ulice, bo mają dość pieprzonej różnorodności : emigrantów, którzy żyją z zasiłków i tych, którzy latają z maczetami po ulicach. I jeszcze jednego mają dość - kneblowania! Bo w obecnych czasach "słodkiej poprawności językowej"  nie wolno powiedzieć, że czarny zabił, napadł, albo dokonał przestępstwa. W UK nie upublicznia się rasy przestępców. Ale ludzie mają oczy. Na Tootingu gdzie mieszkałem przez dekadę, w każdym tygodniu ktoś kogoś mordował. I nigdy, przez te wszystkie lata nie była to biała osoba. Brytyjczycy przegłosowali wyjście z Unii...
Czytaj dalej »

Pogrzeb ojca

Pogrzeb ojca miał miejsce w sobotę, ostatniego dnia listopada. Urnę z prochami dostarczono przed południem do kościoła „na górkach”, miejscu, w którym w dzieciństwie bawiłem się z rówieśnikami. To były piękne, zielone tereny, które niestety zostały przekształcone i zniszczone przez kościół, który wzniósł ogromną bryłę świątyni. Brat oraz bratowa mamy przyjechali z Katowic i wraz z Michałem, moim bratem, udali się na ceremonię. Przybyła niemal cała rodzina, w tym także osoby, których obecności się nie spodziewano. Ceremonia rozpoczęła się od piosenki „My Way”, zaśpiewanej przez przyjaciela taty, a następnie wystąpił zaprzyjaźniony chór, którego głosy podobno „rozsadzały fundamenty”. Cała ceremonia trwała nieco mniej niż godzinę. Po jej zakończeniu wszyscy udali się na cmentarz, gdzie panował spory chaos – liczba samochodów znacznie przewyższała liczbę miejsc parkingowych. Ostatecznie wszyscy zebrali się nad grobem, w którym spoczywają rodzice mamy: dziadek Jasiu i babcia Irena. To właśn...
Czytaj dalej »